نمایندگان و همچنین در بعضی
موارد وزارت دفاع یا همان فرماندهی ارتش. آن هایی که سودای رئیس جمهور شدن دارند و
در صدد کسب قدرت اند، باید مراحل زیر را برای تعیین مسیر قدرت _ان شاء الله به قصد
خدمت_ بررسی و طی نمایند.

1- سمت های نامبرده
در کشور های مختلف "فصلی" و مدت دار است. با این توضیح که مردم وقتی
صاحبان آن پست ها را به عنوان رئیس جمهور بر می گزینند که احساس کنند کشورشان
بیشتر از همه، با مسائل مربوط به آن پست در گیر است. با این توضیح، خواستگاه هر یک
از آن سمت ها بررسی می شود:

نخست وزیر/ معاون اول: قدرتمند ترین چهره ی دولت پس از رئس جمهور
است. در مواردی که افکار عمومی از عملکرد رئیس جمهور راضی است، وی باید با
کسب
حمایت و همراهی رئیس جمهور، خود را وارث و ادامه دهنده ی آن نشان دهد و در
صورتی
که آن رئیس جمهور دارای مقبولیت نیست، چاره ی کار کار فاصله گرفتن و
انتقاد از
رئیس دولت است. جرج هربرت واکر بوش (بوش پدر) معاون ریگان؛ و مدودف
معاون اول پوتین بود. پوتین نیز معاون اولِ نخست وزیر، و سپس نخست وزیر روسیه
شد.

وزیر کشور: معمولاً در کشور های دارای ثبات سیاسی، وزیر کشور شانس
خوبی برای پیروزی دارد. چالش های سیاسی و مدیرتی در داخل می تواند مورد مناسبی برای
بهره برداری در انتخابات باشد. ژاک شیراک و نیکلای سارکوزی رؤسای جمهور پیشین و
فعلی فرانسه، وزیر کشور بودند.

وزیر خارجه: تعدد سفر های خارجی و ملاقات با مقامات کشور های مختلف
از جمله مواردی است که معمولاً مورد استفاده ی تبلیغاتی وزرای خارجه قرار می گیرد.
همچنین
از آنجایی که مردم معمولاً اتفاق نظر بیشتری در سیاست خارجی دارند، وزرای
خارجه با
بیان آن مواضع، طبیعتاً مخالفین و منتقدین کمتری خواهند داشت. عبد الله گل
رئیس
جمهور فعلی ترکیه و میر حسین موسوی آخرین نخست وزیر جمهوری اسلامی ایران،
هر دو وزیر خارجه بودند. بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر کنونی اسرائیل نیز
قبلاً وزیر خارجه ی آن رژیم بود.

وزیر اقتصاد: در کشور هایی که مسائلی اقتصادی چون تورم،
بیکاری و رکود مردم را رنج یا حد اقل دغدغه ی آنان را شکل می دهد، یک وزیر
اقتصاد مصمم و موفق، راه تضمین شده ای برای رسیدن به قدرت دارد. ژاک شیراک
و نیکلای سارکوزی، هر دو وزیر اقتصاد بودند. همچنین شیمون پرز، که زمانی وزارت اقتصاد اسحاق رابین را بر عهده داشت.

استاندار/ فرماندار: خصوصاً در کشور های فدرال، و از ایالات مهم
و پر جمعیت، رسیدن به ریاست جمهوری چندان دور از انتظار نیست. جرج بوش، بیل
کلینتون، ریگان و کارتر به ترتیب فرمانداران ایالات تگزاس، آرکانزاس، کالیفرنیا و
جورجیا بودند. محمود احمدی نژاد نیز استاندار اردبیل بود.

شهردار پایتخت: از آنجایی که معمولاً جمعیت فراوانی از یک
کشور در پایخت جمع شده است و نیز امور شهرداری شباهت بسیاری به مسائل ریاست جمهوری
دارد، یک شهر دار موفق جمعیت فراوانی از یک کشور (از یک دهم تا یک پنجم) را می
تواند همراه خود کند. ژاک شیراک و محمود احمدی نژاد، شهردار پایتخت کشور هایشان
بودند. جان اف کندی نیز شهردار بوستون در ایالت ماساچوست بود.

نماینده/ رئیس مجلس: رؤسای مجالس در کشور ها (چه در کشور های دو
مجلسی و چه در کشور های تک مجلسی) به دلایل مختلفی از بخت بالایی
برخوردارند از
جمله اینکه مجلس یکی از سه رکن کشورهاست (قوه ی مقننه) و رئیس مجلس، رئیس
آن رکن
محسوب می شود. از طرف دیگر از آنجایی که آنان با رأی نمایندگان (که خود
نمایندگان
مردم هستند) به ریاست انتخاب می شوند، این امر پشتوانه ی مهمی در
مقبولیتشان به
حساب می آید. اکبر هاشمی رفسنجانی ریاست، و آیت الله خامنه ای، به ترتیب ریاست و نمایندگی
مردم تهران را در اولین دوره ی مجلس شورای ملی به عهده داشتند. باراک
اوباما و جیمی
کارتر نیز سناتور های ایالات ایلینوی و جورجیا بودند.

وزیر دفاع/ فرمانده ارتش: این افراد معمولاً در کشور هایی به قدرت می
رسند که از نظر امنیتی (چه داخلی و چه خارجی) با تهدیدی جدی رو به رو
هستند. از
این رو کشور های بی ثبات و جهان سوم خواستگاه چنین افرادی است. و البته
این غیر از موادی است که این افراد با کودتا بر سر کار می آیند. نمونه ی
بارز این مورد،
رژیم اشغالگر قدس است که چون بر پایه ی غصب و تجاوز ایجاد شده، همواره از
نا امنی
و خطر جنگ رنج می برد و به این دلیل است که بسیاری از مسئولان سیاسی آن را
نظامیان
ارتش و مأموران امنیتی موساد و شین بث تشکیل می دهند. تزیپی لیونی (وزیر
خارجه سابق) جاسوس موساد، و آریل شارونِ نظامی که با وعده ی خاموش کردن انتفاضه در 100 روز، به نخست وزیری
رسید، نمونه های
واضحِ این مورد اند. شیمون پرز، مناخیم بگین و
اسحاق شامیر هم وزرای جنگی بودند که به منصب نخست وزیری و ریاست جمهوری در رژیم صهیونیستی دست یافتند.

2- مرحله ی قبل از آن
(رسیدن به سمت های نام برده) ورود به آن دستگاه و ارگان است. بدین ترتیب، برای
ورود به آن، نیاز به طی کردن رشته ی مربوط دانشگاهی می باشد که رشته ی های مرتبط
با پست ها بدین قرار اند:

نخست وزیری/ ریاست جمهوری – به خودی خود به رشته ای مربوط نمی
شود. هر جند مدیریت و علوم سیاسی بسیار مرتبط می نمایاند.

وزارت کشور – حقوق (عمومی)، علوم سیاسی و مدیریت.

وزارت خارجه – حقوق بین الملل، علوم سیاسی، روابط بین
الملل و تاریخ.

وزارت اقتصاد – کلیه ی گرایش های رشته ی اقتصاد.

استانداری/ فرمانداری – رشته هایی چون: علوم سیاسی، حقوق، مدیریت، گرایشات
مهندسی و ... .

شهرداری – معماری (مهندسی شهر سازی)، عمران و مدیریت.

مجلس (پارلمان) – کلیه ی گرایش های حقوق. (البته از آنجایی که
علاوه بر حقوق که لازمه ی قانونگذاری است، به تخصص های دیگری نیز نیاز هست؛ لذا
ظرفیت پذیرش کلیه ی رشته ها در مجلس، خصوصاً مجلس ایران وجود دارد).

وزارت دفاع/ فرماندهی ارتش – علوم دفاعی و راهبردی (علوم
استراتژیک).

جمع بندی: مراحلی که برای
ریاست جمهوری باید بررسی و سپس طی شود به صورت مهندسی معکوس (بررسی از انتها) بدین
ترتیب است.

1- مسائلی که (در آینده) کشور با آن ها درگیر است تعیین شود.
رجوع به پیش بینی ارگان ها و نظریه پردازان معتبر داخلی و خارجی می تواند راهنمای
کار باشد. از این روی مراجعه به آراء ساموئل هانتینگتون و ارائه ی گزارشات سازمان
امنیت ملی آمریکا و نیز مواردی چون سند چشم انداز، منابع خوبی هستند.

2- ارگان های مرتبط با آن مسائل تعیین شود.

3- برای ورود به آن ها برنامه ریزی و رشته ی مرتبط دانشگاهی انتخاب
شود.

           
تذکر: در پایان بیان نکات زیر ضروری می باشد.

1- در اغلب کشور های دو رکنی (دارای رئیس جمهور و نخست وزیر)،
هر چند رئیس جمهور مقام اول کشور است، اما نخست وزیر از اختیارات گسترده تری چون
تشکیل کابینه برخوردار است.

2- در کنار سمت و سابقه، "شعار" نیز به شدت مؤثر و
حتی مهمتر از آن است. در واقع شعار انتخاباتی _که باید متناسب با نیاز کشور و
خواست مردم باشد_ برای مردم هدف است و رشته و سِمَتِ کاندیدا تنها در ارزیابی عموم
مردم در امکان تحقق آن توسط وی مؤثر است.

3- از آنجایی که رشته های "مدیریت" و "علوم
سیاسی" جایگاه خود را در کشور به دست نیاورده (از دست داده)، لذا به هیچ وجه
توصیه به فراگیری آن نمی شود.

4- موارد ذکر شده، فرمول های عمومی است و در برابر شرایط و
حوادث بسیاری، آسیب پذیر است. از این روی نگارنده، ادعای ثبات و تغییر ناپذیری آن
را ندارد.

5- مجالس در تمام کشور های دنیا سکو های پرش به قدرت هستند چه
مستقیماً به ریاست جمهوری و چه غیر مستقیم و به وزارت خانه های نامبرده. نیاز دولت
به تعامل با مجلس و در نتیجه اجبار در به کار گیری نمایندگان در کابینه دلیل آن
است. همچنان که آقایان دانش جعفری و متکی از مجلس هفتم به وزارت اقتصاد و دارایی و
امور خارجه انتخاب شدند.

6- توانایی های شخصی به خودی خود می تواند مسیر رائه شده را کوتاه کند.

7- با جمع شدن چند سمت از مسئولیت های نام برده در یک فرد، امکان پیروزی وی دو چندان می شود.

نوشته شده در چهارشنبه 88 اردیبهشت 9ساعت ساعت 6:12 عصر توسط منتظر| نظر
طبقه بندی: احمدی نژاد میر حسین انتخابات رئیس جمهور