محدودیت جغرافیای آشوب

یک روش دیگر برای اثبات اینکه آشوب های روزهای گذشته در تهران مردمی نبوده  مطالعه جغرافیای زمانی و مکانی آشوب است. از حیث مکان، آشوب ها در تهران از منطقه شمال تهران فراتر نرفت در حالی که مسلما

کسانی در جنوب تهران هم به موسوی رای داده بودند. آشوب های تهران به رغم همه تلاشی که برخی گروه های اصلاح طلب کردند به شهرستان ها هم کشیده نشد و حال آنکه بیش از 10 میلیون از رای 12 میلیونی موسوی در شهرستان ها قرار دارد. حتی در شمال تهران، آشوب ها کاملا لکه ای و محدود به مناطقی خاص با حضور تعداد معدودی افراد تکراری بود (در این باره فیلم های متعددی وجود دارد) طوری که با قوت می توان ادعا کرد حتی در محله های شمالی تهران هم آشوب فراگیر نبود.

به لحاظ زمانی، آشوب ها مربوط به ساعاتی خاص از شبانه روز و مشخصا آخر شب بود. هر روز از صبح تا ساعاتی مانده به غروب زندگی عادی در تهران جریان داشت و مردم هیچ علاقه و انگیزه ای  به تجمع و اعتراض از خود نشان نمی دادند اما همین که هوا رو به تاریکی می رفت آشوبگران مطابق برنامه از قبل اعلام شده –و گاهی هم بدون برنامه- در مناطقی خاص از شهر تهران مانند میدان های ونک، ولی عصر، هفت تیر، انقلاب، آزادی و محله هایی مانند قیطریه ظاهر می شدند و درگیری نیروهای امنیتی و انتظامی با آنها تا پاسی از شب ادامه داشت. واقعا اگر آشوب ها آنطور که موسوی ادعا می کند «مردمی» بود قاعدتا نمی بایست هیچ کدام از این محدودیت های زمانی و مکانی در آن مشاهده می شد. ناآرامی ها باید به سرعت به جنوب تهران و از آنجا به همه کشور و همچنین به تمام ساعات شبانه روز تسری می یافت. عدم وقوع این اتفاقات دقیقا نشان دهنده این است که ما در این مدت نه با یک پدیده خودجوش و فراگیر مردمی بلکه با یک پدیده محدود اما کاملا سازمان یافته مواجه بوده ایم. سازمان آشوب، از برخی محله های تهران که در آنها ظرفیت ناآرامی بیشتر است و برخی ساعات خاص که در آنها یا شهر به طور طبیعی شلوغ است و لذا می توان با اندک تحرکی مثلا جریان ترافیک را قفل کرد (آستانه غروب) و یا شهر به اندازه کافی خلوت و سوت و کور است که بتوان در گوشه ای از آن بلوایی به پا کرد و قبل از آنکه کسی مجال برخورد بیابد گریخت (حوالی نیمه شب) به عنوان زمینه های زمانی و مکانی مستعد برای اجرای پروژه خود بهره برد و توانست برای مدتی کل تهران را ناآرام جلوه دهد.

با این همه واضح است که سازمان آشوب موفق به اجتماعی و مردمی کردن پروژه خود نشد. مردم ایران همانقدر که در دفاع از حق خود غیورند از تبدیل شدن به بازیچه این و آن خصوصا اگر رد پای عامل خارجی  هم در میانه دیده شود تنفری عمیق دارند و به محض اینکه خود را در میانه چنین دامی ببینند در بیرون کشیدن پای خود از آن تردید نمی کنند.                                                                                                              مهدی محمدی

ادامه دارد

نوشته شده در جمعه 88 تیر 19ساعت ساعت 11:42 صبح توسط منتظر| نظر
طبقه بندی: انتخابات آشوب سازمان