اخباری که این روزها از حمایت برخی احزاب و جریانات هم چون مشارکت، مجاهدین انقلاب  و کارگزاران از کاندیداتوری موسوی منتشر می شود و قرائنی که نشان دهنده قدرت عناصر این گروه ها در ستاد میر حسین است، ناخودآگاه ما را به یاد تجربه دوم خرداد1376 و بعد از آن می اندازد. به امید آن که یادآوری این تجربه بتواند ما را در انتخاب صحیح یاری کند در چند نوشتار آتی پرونده افراطیونی که امروز از موسوی حمایت می کنند را ورق خواهیم زد. 

اخباری که این روزها از حمایت برخی احزاب و جریانات هم چون مشارکت، مجاهدین انقلاب  و کارگزاران از کاندیداتوری موسوی منتشر می شود و قرائنی که نشان دهنده قدرت عناصر این گروه ها در ستاد میر حسین است، ناخودآگاه ما را به یاد تجربه دوم خرداد1376 و بعد از آن می اندازد. به امید آن که یادآوری این تجربه بتواند ما را در انتخاب صحیح یاری کند در چند نوشتار آتی پرونده افراطیونی که امروز از موسوی حمایت می کنند را ورق خواهیم زد. 

 

افراطیون در آغوش آمریکا و اسرائیل

بارها این ادعا از سوی حامیان خاتمی مطرح شده است که انتخاب او در دوم خرداد 76 ، ایران را از خطر حمله نظامی آمریکا نجات داد! می توان پذیرفت آمریکایی ها در قالب تاکتیک چماق و هویج، در آن مقطع با مطرح کردن ادعای دروغ نقش ایران در انفجار «ظهران» عربستان، تبلیغات وسیعی را درباره احتمال حمله نظامی به ایران، به راه انداخته بودند. گاهی هم دیپلمات های غربی یا کارشناسان ایرانی مراکز تحقیقاتی آمریکا نیز در سفر به ایران،با لابی های دیپلماتیک و یا شرکت در همایش های تخصصی به این فضا دامن می زدند خصوصا که دموکرات های آمریکایی با مداخله نظامی در منطقه آشفته بالکان چهره دیگری را از خود به نمایش گذاشته بودند. اما آیا واقعا بیل کلینتون حاضر به قبول یک ریسک بزرگ در قبال کشوری بود که مناطق مختلف خاورمیانه و جهان اسلام، عمق استراتژیک آن محسوب می شدند و آیا هرگونه اقدامی از این جنس منافع آمریکا را در کل منطقه و بلکه جهان به خطر نمی انداخت؟ از همه اینها گذشته آنچه برای آمریکایی ها اهمیت داشت نه ضربه ولو محدود نظامی، بلکه خواسته ای بود که آنها بارها اعلام کرده بودند: «تغییر رفتار سیاسی جمهوری اسلامی ایران».

این تغییر رفتار در فضای نگرانی از تهدید نظامی، بایستی از بطن تحولات سیاسی داخلی ایران برون می آمد. تغییر در نگرش جناح های سیاسی درون حاکمیت، اگر در جهت همین خواسته، رخساره عیان می کرد، هدف آمریکایی ها تحقق یافته بود.

مجبوریم از طریق مثال های کوچک به جست وجوی این تغییر نگرش برویم. روزنامه سلام درست سه ماه و نیم بعد از انتخاب آقای خاتمی در ستون خوانندگان مطلبی را در واکنش به این کلام رهبر معظم انقلاب به چاپ رسانده بود که فرموده بودند: «غرب دائما به نظام اسلامی، می گوید که به جامعه جهانی برگردید در حالی که منظور اصلی آنها از این درخواست آن است که فرهنگ غرب را بپذیرد.» ستون الو سلام، در روز شنبه 15/6/76 متن توهین آمیزی با این مضمون را در پاسخ به این بیانات درج کرد:« بهتر است همه در گفتار و نوشتار، طوری بگویند و بنویسند که مورد استهزا قرار نگیرند. مثلا خواستم عرض کنم که به جامعه جهانی برگشتن و ایجاد روابط سالم با تمام کشورهایی که انقلاب اسلامی را قبول دارند که شعار انتخاباتی عزیز ما هم بوده به هیچ وجه به معنای قبول فرهنگ غرب نیست. این نوع برداشت های منفی از هر نوع سخنی و از هر نوع حرکتی یک نوع عوامفریبی است. »این پیام کوتاه، آنقدر برای رادیو رژیم صهیونیستی هیجان انگیز بود که آن را یکی از «شدیداللحن ترین انتقاد های آشکار محافل داخلی حکومت نسبت به آیت الله سیدعلی خامنه ای» و «به سخریه گرفتن» ایشان نامید.

چاپ چنین مطالبی در روزنامه ارگان غیررسمی مجمع روحانیون مبارز - که خاتمی عضو آن بود- حاوی این پیام برای آمریکا، غرب و صهیونیست ها بود که مجموعه جدیدی که بر قوه مجریه حاکم شده و از قضا تا چند سال قبل، دولت پیش از خود را به سبب تلاش برای بازگشت به نظام جهانی سرزنش می کرد، قصد شورش بر مناسبات ارزشی نظام جمهوری اسلامی را دارد. این دقیقا هدفی بود که آمریکا و غرب از تهدیدهای نظامی و غیر نظامی تعقیب می کردند. وقتی مدیر اولین روزنامه برآمده از ستاد انتخاباتی جریان پیروز انتخابات خرداد 76 (روزنامه جامعه) به خبرنگاران و نویسندگان خود تاکید می کرد که دیگر از عبارت رژیم اشغالگر صهیونیستی استفاده نکنند و فقط همان کلمه اسرائیل را به کار ببرند، می شد تشخیص داد که حداقل بخش مهمی از این مجموعه، پیوستن به روندسازش و خیانت به ملت فلسطین را تعقیب می کند. این اراده زمانی آشکار شد که عبدالله نوری برجسته ترین عضو دولت خاتمی در دفاع از مندرجات روزنامه خود (خرداد) در میان ناباوری همگان گفت: «مخالفت با روند سازش خاورمیانه چه نفعی عاید ملت ایران می کند، جز این که به عنوان حامی تروریسم معرفی می شویم؟ جز آن که باید هزینه های سنگین اتخاذ چنین مواضعی را در عرصه های سیاسی بین المللی و اقتصادی بپردازیم؟»

او با بیان این گفته که «سخنان امام خمینی (ره) حتی در مورد اسرائیل را نیز در یک ظرف زمانی خاص با یک مورد بررسی قرار داد» سعی داشت شمول عام استراتژی تاریخی امام خمینی (ره) در قبال مسائل خاورمیانه را زیر سوال ببرد. چنین موضعگیری هایی چنان غربی ها را نسبت به تحقق تغییر رفتار جمهوری اسلامی متقاعد کرده بود که زمانی که آقای خاتمی ملاقاتی با رهبران مقاومت فلسطین و لبنان داشت، مارتین ایندایک فرستاده ویژه دولت کلینتون به خاورمیانه،این ملاقات و حمایت رئیس جمهور وقت از مقاومت فلسطین را مایه «پریشان خاطری آمریکا» خواند و گفت: «خود آقای خاتمی کسی بود که بیانات محکمی علیه تروریسم و از جمله تروریسم ضد اسرائیل ایراد کرد. از این رو منطقی است که انتظار داشت دولت ایران به نحوی عمل کند که با آن بیانات محکم سازگاری داشته باشد.» در همان زمان شبکه تلویزیونی آمریکایی سی ان ان در گزارشی از دیدار خاتمی از کشورهای عربی گفت: « در سخنان خاتمی رئیس جمهور ایران اثری از مواضع ضدغربی که مورد علاقه رهبران شیعه ایران بود دیده نمی شد. یک سیاستمدار غربی اعلام کرد سخنان خاتمی تازه و آرمانی است.» در همان ایام (یعنی روز 24/2/78) رادیو آمریکا ملاقات آقای خاتمی با رهبران مقاومت اسلامی فلسطین را این گونه تحلیل کرد: «آقای خاتمی غیرمستقیم پیامی هم به رادیکال های داخل کشور می دهد که اگر به دنیای عرب رفته فقط با آنهایی که نرمش دارند و سازشکارند، ملاقات نکرده، بلکه با رهبران تند و مخالفان صلح اعراب و اسرائیل هم گفت وگو داشته است و این کار، او را تا حدودی از گزند مخالفان داخل کشور مصون می دارد.»

در ابتدای دولت خاتمی، به مناسبتی تهران میزبان رسانه های عربی بود. رسانه های حامی مقاومت لبنان (مثل المنار) تا مدت ها پس از آن در محافل مطبوعاتی با دل شکستگی از رفتار مسئول وقت دفتر آقای خاتمی (سیدمحمدعلی ابطحی) در عدم تعیین وقت ملاقات با رئیس جمهور و اینکه در همان حال وی همت خود را مصروف انجام مصاحبه مطبوعات غرب گرای عرب (و از جمله برخی از مطبوعات لبنانی که هم اکنون به عنوان حامی جریان 14 مارس شناخته می شوند) با خاتمی کرده بود، گلایه می کردند.

گفته می شد که مسئول وقت دفتر خاتمی از زمان ماموریت خود در لبنان ارتباط ویژه ای با محافل روشنفکری و مطبوعات غرب گرای عربی برقرار ساخته است و شاید همین روابط بود که باعث می شد نویسندگان ضد انقلابی و ایرانی تبار این مطبوعات مثل علی رضا نوری زاده در سفر خاتمی به فرانسه به دیدار ابطحی بشتابد و مدتی بعد در نامه ای به وی با یادکردن از «دیداری که همچنان منزل نشین یاد و خاطر اوست و گفت وگوی پر از لطف با سید نازنین که جایی ویژه در دفتر ایامش یافته است»، «استمالت و احوالپرسی» از احسان نراقی (مشاور ویژه شاه معدوم و اکنون مشاور دبیر کل یونسکو) را که به تهران سفر کرده بود، از او طلب کند.

نکته جالب در این نامه، به کار بردن تعبیر «شیخ المناضلین» برای عبدالله نوری بود که در آن روزها مواضع جدید خود را در حمایت از روند سازش با رژیم صهیونیستی بیان می کرد. البته این تنها مورد در مواضع جدید عبدالله نوری نبود. او استدلال می کرد که روابط مستقیم ایران و آمریکا حتی در ارتباط کشورهای همجوار با ما تاثیری مثبت می گذارد. او مدعی بود که عدم رابطه و مذاکره با آمریکا خریداری دشمنی آمریکا و ایجاد جرات در کشورهای دیگر برای یافتن مواضع تندتر علیه ایران است!

مواضع گذشته عبدالله نوری نشان می داد که موضع گیری جدید او از یک عقبه فکری خارج از چارچوب اعتقادی گذشته او و افرادی که کوله باری از فخر به خط امامی بودن را حمل می کردند، برخوردار است. این عقبه فکری را نظریه پردازان سکولاری مثل «مراد فرهادپور» تشکیل می دادند که در نشریات نو ظهور مثل «راه نو» (به مدیریت اکبر گنجی) توسعه اقتصادی را پیش شرط جامعه مدنی و ادغام در بازار جهانی را پیش شرط توسعه اقتصادی معرفی می کردند و سپس تاکید داشتند: «تا آنجا که مسئله ادغام در بازار جهانی مطرح است، مشکل اصلی در مرحله نخست ماهیتی ایدئولوژیک دارد و حل آن مستلزم کمی توهم زدایی است... جای خالی فقدان رابطه با آمریکا را نه ژاپن و نه اروپا نمی تواند پر کند و کسب جایگاه بهتر برای اقتصاد ایران در بازار جهانی مشروط به برقراری رابطه و داد و ستد با آمریکاست.»

سر ملازمه «جامعه مدنی» مورد نظر سکولارها با موضوع به ظاهر نامرتبطی مثل رابطه با آمریکا، در این واقعیت نهفته بود که هدف نهایی، دفن تمام ارزش هایی است که با موجودیت و هویت انقلاب و جمهوری اسلامی گره خورده است.

نوشته شده در یکشنبه 88 اردیبهشت 6ساعت ساعت 2:51 عصر توسط منتظر| نظر
طبقه بندی: احمدی نژاد میر حسین موسوی انتخابات